Daniël is – zoals reeds bekend – werkzaam als docent op het MBO. Ook in zijn werkzaamheden als docent komt zijn ondernemende karakter goed naar voren. Dit is dan ook precies waarom hij een aantal van zijn leerlingen in het begin van dit schooljaar de opdracht had gegeven een applicatie te ontwikkelen. En niet zomaar een applicatie; een applicatie voor Spinam met betrekking tot zijn nieuwe concept, SCC (Spinam Competentie Cultiveren). Deze applicatie mochten zij vrijdag 23 december presenteren. Dit maakte vandaag een spannende dag. Niet alleen voor de leerlingen, maar ook voor Daniël, zijn oudste dochter en mij, Salina.
Zowel de leerlingen als de medewerkers van Spinam hadden geen enkel idee van wat ze konden verwachten. Hoewel Daniël de leerlingen een hele tijd heeft begeleid in het proces, was hem niet bekend wat zij er tijdens de presentaties van zouden bakken. Vooral niet omdat Daniël zijn oudste dochter en mij had gevraagd de presentaties en applicaties te beoordelen. Natuurlijk had Daniël wel voor ogen wat hij wilde, maar of dit daadwerkelijk zou gebeuren, wist natuurlijk niemand. Gelukkig was Daniël ervan overtuigd dat alles hoe dan ook goed zou komen. Erg geruststellend, voor zijn dochter, maar misschien nog wel het meest voor mij. Ik had namelijk totaal geen idee van wat ik kon verwachten, wat ik moest doen of wat ik moest zeggen. Het enige wat ik kon doen, was alles maar gewoon op mij af laten komen. Dat is dan ook precies wat ik deed. En met succes: ik leek mij in mijn natuurlijke habitat te bevinden. Leuk, hoor, even een soort van docent zijn.
Voor de leerlingen was het een hele verrassing dat Daniël zijn dochter en ik de presentaties bijwoonden. Hun was niet verteld dat wij er ook zouden zijn en ik kan mij voorstellen dat dit ze op het moment van de presentatie genoeg spanning gaf. Het feit dat ik helemaal in mijn element was en maar vragen bleef stellen, zal het ook vast niet makkelijker hebben gemaakt. Maar we mogen niet klagen: iedereen heeft het prima overleefd. De ene leerling met wat meer schrammetjes en blauwe plekken dan de andere, maar iedereen heeft het overleefd.
Het blijft mij verbazen hoe iedereen anders dan een ander is. De ene leerling wist mijn aandacht beter te trekken dan de andere – hetzij positief, hetzij negatief. De ene leerling kon zich beter redden uit de vervelende situatie – waarin ik ze had gejaagd met mijn vele en toch wel enigszins kritische vragen – dan de andere. De ene leerling overtrof zichzelf en onze verwachtingen meer dan de andere. De ene leerling is de andere niet. Gelukkig maar, want het was erg leuk om te zien hoe iedereen een andere invulling had gegeven aan de uitvoering van de opdracht. Maar het aller-, aller-, allerleukst vond ik toch wel dat ik mij even een ochtendje een échte docente voelde.
