We groeien allemaal op met het idee dat we moeten werken voor ons geld. We doen een opleiding met een bijbaan en later gaan we echt aan de slag. Ons inkomen groeit mee met de levensfase waar we ons in bevinden. En aan het eind wacht ons welverdiende pensioen. In de afgelopen 10 jaar is echter alles anders geworden.
Tijdens de koffiepraat kwam een stokpaardje van menig vakbond van de oude stempel aan bod. Na 40 jaar zou iedereen moeten mogen stoppen met werken. Instemmend geknik volgt onder de ouderen. Ik mag echter nu 50 jaar werken om hun 40 jaar te mogen betalen. En dan ontstaat vaak de discussie over het opbouwen na de oorlog. En dat slaat nergens op. De zestigers van nu waren twintigers in de jaren zeventig van de vorige eeuw. De opbouw na de tweede wereld oorlog vond nu juist plaats in de jaren vijftig en zestig. In feite zijn zij de generatie die de naoorlogse welvaart geconsumeerd hebben. Mijn generatie draait voor die overconsumptie op.
En dat merk je al jaren. Het begon met het dichtzetten van de VUT voor nieuwe gevallen. En toch zag ik nog steeds de VUT op mijn salarisstrook staan, maar dan als belasting. Maar ik moest we wel solidair verklaren. Dat woord geeft me nog steeds de rillingen. Want met solidair wordt niet bedoeld dat we eerlijk delen. Er wordt veel te vaak bedoeld dat ik moet delen. Het gaat één kant op. Alles is vanaf dat moment steeds minder geworden. Het begin is klagerig, hoewel feitelijk correct.
Maar de laatste jaren gebeurt weer hetzelfde. ZZP-er worden is een trend die ontstaan is en opgepakt is door werkgevers die van het vaste personeel af wilt en door het UWV die van ww-ers af wilt. Men wil ergens van af dus. En nu inderdaad er steeds meer ZZP-ers komen verliezen de oude bouwwerken van pensioenfondsen en vakbonden en overheid grip op de geldstromen van deze groep. Dus wordt er hard aan gewerkt om dit ‘gevaar’ in te dammen. Dit geld overigens niet voor alle vakbonden. Het Alternatief voor Vakbond (AVV) probeert al jaren een moderne aanpak, maar dat terzijde. De oude vakbonden blijven liever bij het standpunt dat al die nieuwe ondernemers echt geen idee zouden hebben hoe ze met hun geld en toekomst om moeten gaan. Gezien de financiële crisis weten we immers dat al die slimme mensen precies weten hoe ze met ons geld om moeten gaan.
Dus ZZP-ers moeten echt hun pensioen bij een reguliere pensioenfonds gaan beleggen. Desnoods gedwongen door wetgeving. Dat het niet gaat om het welzijn van het individu, maar in feite om de financiële macht op pijl te houden van de pensioenfondsen laat men buiten beschouwing. Voordelen van ondernemen die bedoeld zijn om kleine ondernemers te stimuleren staan ook ter discussie. Niet omdat die niet werken, maar omdat er geld te halen is. Met die voordelen zijn er ook nadelen (bv ziekte of ww). Maar daar hoor je niemand over. Want dat gaat geld kosten. We nemen nu eenmaal liever, dan dat we iets terug geven.
Maar zomaar een idee. Als de inleg van alle financiële vangnetten nu eens naar een geblokkeerde bankspaarrekening gaan en als mensen daar in voorspoed op moeten inleggen conform de huidige regels ontstaat er een aardig saldo. Als het tegen zit en er een behoefte ontstaat, dan kan er een uitkering plaats vinden om iemand door deze periode heen te loodsen. En aan het eind van je werkende loopbaan mag je het gaan opmaken. En als er een bodem in blijft zitten voor je begrafenis, dan is dat een mooi financieel deksel op je leven. Het overschot kan naar de erfgenamen gaan. En een tekort uiteraard overigens ook. Zou de wereld niet een stuk overzichtelijker worden? Zeker als je als ouder vast kan (of moet) beginnen bij de geboorte van je kind.
Mijn slotsom is duidelijk. Laat de ondernemer ook ondernemer zijn. Groot of klein. Als je zelf die keuze maakt, dan kan je ook zelf bepalen hoe je toekomst er uit moet zien. Als je de keuze gedwongen maakt, zorg dan voor de juiste voorlichting en ondersteuning. Maar voor mij als parttime ondernemer zeg ik. Handen af. Ik kan het zelf regelen.
Daniël Doorn (Eigenaar Spinam)
